Vorige week schreef journalist Dominique Deckmyn een artikel waarin hij de toenemende commercialisering en infiltratie van weblogs door marketeers op de korrel neemt. Het artikel heet "Verborgen verleiders in de blogosfeer" en het besteedt uiteraard heel wat aandacht aan 'De Fanta Affaire'.
Uiteraard contrasteert hij dit met de objectiviteit van de traditionele media, zoals... de krant. Precies of er nooit journalisten zijn die al eens een als persbericht vermomde advertentie overtikken. Maar kom, dat is een ander debat.
Wat mij vooral opviel is dat de heer Deckmyn compleet de kern van de zaak mist. Over de Fanta-affaire schrijft hij bijvoorbeeld:
Foto's van de nieuwe drankblikjes staan al een week overal op de Belgische blogs. En een berichtje op de website van een gerespecteerde blogger sorteert meer effect op het jonge internetvolkje dan een advertentie in de "oude" media, of dat is toch de redenering. Missie geslaagd voor de man van Ogilvy.
Missie geslaagd? Ogilvy en Fanta kregen de halve blogosfeer over zich in Vlaanderen omwille van de manier waarop de actie werd aangebracht, en er waren vernietigende en spottende blogberichten te over die het product in kwestie de grond in boorden.
Ofwel heeft hij de Fanta-affaire maar half gevolgd en schrijft hij over iets waar hij eigenlijk niet genoeg van weet, ofwel verdraait hij doelbewust de feiten om z'n eigen punt er beter te doen uitkomen, wat niet echt fraaie journalistiek is.
Ook bij de andere voorbeelden die hij aanhaalt mist hij het punt. Die voorbeelden waren FON, een bedrijf dat de hemel werd ingeprezen door bloggers die zelf hadden geïnvesteerd, en Amerikaanse congresleden die hun eigen biografie op wikipedia opsmukten. Het waren verdorie blogs die deze affaires blootlegden en de reputatie van de 'gehaaide marketinglui' torpedeerden!
Natuurlijk schrijft iedereen maar wat in de blogwereld. En natuurlijk kunnen marketingboys, sham-artists, politici, gadget-fabrikanten en andere crackpots proberen valse informatie aan de man te brengen in weblogformaat.
Maar wat mijnheer Deckmyn blijkbaar volledig mist is de allergie aan bullshit en leugens die een groot deel van de bloggers eigen is. En eens één blogger het spel doorzien heeft, wordt de reputatie (en het product) van de leugenaar genadeloos weggespoeld door een tsunami aan verontwaardigde blogberichten.
Wow Maarten, rustig jong. Diep ademen.
:-)
Een terechte analyse. Ik had het ook gelezen en me wel wat geërgerd. Ik ken Dominique een beetje en ik verdenk hem er van dat dit zijn manier is om de polemiek wat aan te wakker. Wat je bij deze op een heel gevatte manier gedaan hebt.
Geplaatst door: Tom De Bruyne | maandag, 27 februari 2006 om 22:06
Ik dacht dat Dominique een humoristisch stuk had geschreven en de blogprofeten eens tegen hun kloten wou stampen. Goed kunnen lachen.
Geplaatst door: Pietel | woensdag, 01 maart 2006 om 01:03